اشعار

سامرا، از غم تو، جامه‌دران است هنوز           چشم نرگس به جمالت، نگران است هنوز

پـسر حـضرت هـادی! به فـدایت پـدرم           پـدر حـضرت مهدی! به فـدایت پـسرم

یازده بار جهان گوشۀ زندان کم نیست            کـنج زنـدان بلا گـریۀ باران کم نیست

سـامــرایـی شـده‌ام، راه گـدایـی بـلـدم            لقمه نانی بده، از دست شما نان کم نیست

نگاه کن که مرا غـربتت کجا انداخت            مـرا حـوالـی بـازار سـامـرا انـداخـت

گـدای شهـر شـمایم گـدای لـطـف شما            خدا به گردن من منصب گـدا انداخت

زهـر جانکـاه به جـان جگـرش افـتاده            لـرزه بـر پـیکـرۀ بـال و پـرش افـتاده

عـطـش از سوخـتگـی لب او می‌بـارد            شـدت زهــر به لـبـهـا اثــرش افـتــاده

دیگـر تـوانی در میان پـیکـرت نیست            آقا رمـق بیـن دو چـشمان ترت نیست

لعنت به این زهری که آبت کرد این طور            در بسترت انگـار جسم لاغرت نیست

چون یاکریمِ خسته و بی‌بـال و پَر شده            این آهِ مُختصر شده‌اش، مُحتضر شده!

برگشته رنگ و روش، تنش تیر میکشد            یعنی که زهـر بـر بدنـش کـارگر شده

مادرت نیست ولیکن پسرت هست هنوز           جای شکر است که مهدی به سرت هست هنوز

نـفـست تـنـگ شده کـنـج قـفـس افـتـادی           باز خوب است که این بال و پرت هست هنوز

ای سـامـره‌ات قـبلـۀ دل کعـبۀ جان‌ها            ای سفرۀ احـسان تو پیـوسته جهان‌ها

ای عـبـد خداونـد و خـداونـدِ زمان‌ها            ای پـایۀ قـدر و شرفت فـوق مکان‌ها

یک سـامـرا انـدوه کـنج سیـنۀ مـاست            دانی که عـمـری غصۀ دیرینۀ ماست

از غـربـتـت آیـین غــم آیـیـنۀ مـاسـت            بغض عدویت بغض ما و کینۀ ماست

اینـست راز روضۀ اشک روان شدن            خـورشید بودن و پسِ پرده نهان شدن

دور از وطن شدن،به شب تار،بی‌خبر            تبـعـیـد از مدینه به یک پـادگـان شدن

ای ز چـشم همگان ریخته اشک بصرت           حسنی و چو حسن خون شده عمری جگرت
همچو اجـداد غـریـبت همۀ عـمر غریب           به جـوانی شده مسمـوم چو جـدّ و پدرت

ای به قـربان جـمالت یا امام عسگری            پر زند دل در هوایت یا امام عسگری

آرزویم باشد آقا، کاش من هم می‌شدم            خادم صحن و سرایت یا امام عسگری

زهری که رفت بر جگرت بی‌حساب شد            حـالت ز ظلـم دوره زمـانه خراب شد

امـروز سـامـرا شده گریان روضه‌ات            هـمپای تو که کاسۀ چشمت پُـرآب شد

او اهل گریه بود و دو چشم نجیب داشت            با نام مجتبایی اش انسی عجیب داشت

او هم کریم بود و به هنگام بخـشـشش            رزق یتیم و سائل و مسکین به جیب داشت

اثـر زهـر به کـل بـدنت معـلـوم است            شدّت درد تو و ضعف تنت معلوم است

گاه غش میکنی و گاه به خود میپیچی            خوب اوضاع تو با سوختنت معلوم است

ای آفـتـاب، سـایـه نـشـیـن جـمـال تـو            ای عمر خضر، بسته به آب زلال تو

ای نـیـستی خـلـق دو عـالـم، زوال تو            ای هست و بودِ خلقت و هستی، وبال تو

ماه صفـر رفت و دوباره محشری شد            هـنگـامۀ شـور و عـزای دیگـری شـد

اسـلام، گـریـان امـام عـسـکــری شـد            در خـانه، مظلوم دو عالم بستـری شد

یـابن الحـسـن فـدای تـو و دیـدۀ تـرت            خون جای اشک می‌چکد از چشم اطهرت

داغی نـشـسـته بـر جـگـر داغـدار تـو            در خون نشسته است دل درد پرورت

تسلیت ای حجّـت ثـانی عشر یاین الحسن           زود بود از بهر تو داغ پـدر یابن الحسن

قـلب بابت از شـرار زهر دشمن آب شد           سوخت جسم و جانش از پا تا به سر یابن الحسن

این داستان زهر و جگـر مستمر شده            چـشم پـسـر بـرای پـدر بـاز، تـر شـده

تغـییر کرده رنگ رُخت یابن فـاطـمه            کز سـوز سیـنه‌ات پسرت با خبر شده